Καλησπέρα..
Το βράδυ της περασμένης Τετάρτης θα μείνει για πάντα χαραγμένο στην μνήμη μου. Και ίσως, δεν ξέρω γιατί, κατά κάποιον τρόπο γνώριζα αυτά που επρόκειτο να ακολουθήσουν, και που θα σου περιγράψω δίχως να παραλείψω ούτε μια μικρή λεπτομέρεια. Πράγμα αρκετά δύσκολο, μιας και οι εικόνες στο μυαλό μου είναι ανάκατες σαν πλυμμένα ρούχα στον κάδο του πλυντηρίου, σε διαβεβαιώ πάντως ότι δεν έχουν αφήσει χρώμα η μια πάνω στην άλλη. Ξέχασα να συστηθώ, με συγχωρείς. Με φωνάζουν Φώτη και μένω προσωρινά σε μια γκαρσονιέρα, στο κέντρο της Πάτρας. Δεν θέλω να ξέρεις περισσότερα.
Εκείνο το απόγευμα ξύπνησα με το συναίσθημα πού ίσως έχεις νιώσει, ότι δεν είχε νόημα να κάνω το παραμικρό πρόγραμμα για τις επόμενες ώρες, αφού δεν θα ήμουν ικανός να το τηρήσω.Αφού σκότωσα μισή ή και μία ώρα μπροστά στον υπολογιστή, διαβάζοντας τα e-mails μου και πίνοντας καφέ για να ξεκινήσει το μυαλό μου να παίρνει στροφές, αποφάσισα να βγω από το σπίτι για μια από τις κλασσικές πλέον νυχτερινές μου εξορμήσεις στο πουθενά. Τον τελευταίο καιρό δυσκολεύομαι να κοιμηθώ στο σπίτι. Είναι η ζέστη, είναι ο μικρός χώρος, για να καταλάβεις το δωμάτιο που μεγάλωσα σαν παιδί ήταν μεγαλύτερο, είναι και η αίσθηση ότι κάποιος άλλος είναι στο δωμάτιο μαζί μου, κάποιος που χωρίς να δίνει σημάδια της παρουσίας του στις 5 γνωστές ανθρώπινες αισθήσεις, θέτει την 6η σε λειτουργία. Η Χριστίνα θεωρεί ότι είναι κάποιος φύλακας-άγγελος, δεν ξέρω.
Τα βήματα μου με οδήγησαν στο Κάστρο, και μια ακατανίκητη επιθυμία να το εξερευνήσω βράδυ με κυρίευσε. Το γύρισα μια φορά απέξω, και βρήκα αυτό που έψαχνα! Μια μεριά του πέτρινου τοίχους, στην οποία λείπουν πέτρες σε σημεία, ιδανικά τυχαία επιλεγμένα, όπου με αρκετή φαντασία βλέπεις μια σκάλα να σε οδηγεί μέσα στο Κάστρο. Σκαρφάλωσα με προσοχή, και κατάφερα να ανέβω μέχρι πάνω και εντέλει να προσγειωθώ κάπως ατσούμπαλα από την άλλη μεριά, χάνοντας την ισορροπία μου κατά την κατάβαση. Ήμουν μέσα! Αν την ημέρα σε πιάνει δέος, από την ήρεμη δύναμη της τοποθεσίας, το βράδυ είναι πολύ διαφορετικό. Κάθε κλαδί δέντρου έχει ζωή, λες και οι παλαιοί υπερασπιστές δεν φύγαν ποτέ από κει, παρά έμειναν για να ζούνε μέσα από τις αναμνήσεις των δέντρων, και να περιμένουν - εις μάτην - για πειράτες ή εμπόρους, στην θάλασσα που ανοίγεται στο βάθος. Πήρα το δρομάκι που ανηφορίζει προς το μεγάλο άνοιγμα, και έμεινα στο γρασίδι να κοιτάω το φεγγάρι. Σαν από άλλη εποχή και αυτό, σκαλωματικά όμορφο και παράξενα μεγάλο και φωτεινό, έμοιαζε να με καλεί. Υποσυνείδητα καταλάβαινα ότι κάτι δεν πάει καλά. Το φως έμοιαζε να προερχόταν από το ίδιο το φεγγάρι και όχι σαν αποτελεσμα μιας απλής σπόντας του ηλίου, για να παρακολουθεί με το ουράνιο αυτό μάτι τα καμώματα της νύχτας, και επιπλέον άλλαζε, σε μέγεθος και ένταση. Λευκό, ξεθωριασμένο κίτρινο, εκρού, σε αποχρώσεις ελάχιστα ορατές, πλην όμως ορατές. Τότε κατάλαβα ότι δεν ήταν το φεγγάρι.. Δεν μπορούσα όμως, ή δεν ήθελα, να κουνηθώ από την θέση μου.
Ήταν κάτι τόσο γνωστό από μαρτυρίες και βιβλία, αλλά και πρωτόγνωρο ταυτόχρονα, χαμένο στις ιστορίες της Παλαιάς Διαθήκης, αόριστα υπονοούμενα στο παιχνίδι των λέξεων των θρησκευτικών κειμένων, σχέδια στους τοίχους των Μάγια,των Ίνκας και των αρχαίων Αιγυπτίων, μια "ανάμνηση από το μέλλον" του Erih fon Deniken, η δικαίωση του Fox Molder,
η επιβεβαίωση της προσωπικής μου πεποίθησης ότι δεν γίνεται να είμαστε μόνοι. Όχι, δεν θα το έβαζα στα πόδια. Διένυσαν τόση απόσταση για να με δούνε, ποιός είμαι εγώ που θα αρνηθώ να τους προϋπαντήσω ; Το ερώτημα είναι ρητορικό, γιατί όπως διαπίστωσα, δεν είχα και άλλη επιλογή. Ένα λευκό φως είχε πέσει πάνω μου και γω ήμουν εκεί, ξαπλωμένος, παράλυτος, ίσως από τρακ, στην αυλαία της μεγαλύτερης σκηνής της ζωής μου.
συνεχίζεται..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου