Ολύμπικ Paignia

Να σου πω και κάτι;
Μιλάς για μέτρια παρουσία της Ελλάδας στους Olympic Games, είσαι κομμάτι απογοητευμένος
που μέχρι στιγμής έχουμε 0/2/1 μετάλλια - τόσα δεν είναι; - , θυμάσαι τα μεγαλεία των προηγούμενων αγώνων με τις συγκλονιστικές μεταδόσεις, τα πάνελ, τους δημοσιογράφους να μιλάνε για ελληνικό θαύμα, θυμάσαι που φούσκωνες από εθνική υπερηφάνεια και λες "γιατί έτσι φέτος ρε γαμώτο". Φίλε, σε καταλαβαίνω. Πες με μηδενιστή ή και μαλάκα, αλλά πραγματικά δεν έχουν μείνει και πολλά πράγματα σε αυτήν την χώρα να σε κάνουν υπερήφανο. Μια Γιουροβίζιον περιμένεις πώς και πώς, και την εθνική ποδοσφαίρου να ξανακάνει το θαύμα της ( γιατί στο μπάσκετ έχεις συνηθίσει να είσαι κοντά στους πρώτους και δεν σε συγκινεί ). Ξέφυγα χωρίς να το θέλω όμως, έχω την τάση, θα το δεις εν καιρώ.
Η σκέψη μου είναι λίγο κουβάρι, γιατί προσπαθώ να ζυγίσω μέσα μου, τα μετάλλια, τις επιτυχίες με την ντόπα. Και στην συγκεκριμένη ζυγαριά, τα σταθμά είναι 3. Το άλλο είναι το πραγματικό νόημα των Olympic Games και του αθλητισμού γενικά. Το ίδιο γαμώτο που λες εσύ το λέω και γω, μόνο που το δικό μου γαμώτο είναι για την δήλωση ενός προπονητή ξέρωγω τι ήταν, που είπε ότι πρωταθλητισμός χωρίς χημικά βοηθήματα δεν γίνεται, άρα να μην κατηγορούμε τους αθλητές που παίρνουν γιατι παίρνουν όλοι. Προκειμένου να γαμήσουν το σώμα και να αυξήσουν τις επιδόσεις τους, έτσι;
Και τί αξία έχει η πρωτιά, όταν δεν κερδίζει ο αθλητής αλλά η ουσία;
Έβλεπα, τον τελευταίο δρομέα της Jamaica χτές, στα 4x100, να φεύγει 30 μέτρα μπροστά από τους άλλους, και γελούσα. Γελούσα με αυτούς που σκίζονταν να τον φτάσουν ενώ αυτός έκανε τσιγκολελέτα. Ήταν αστείο, γιατί είναι ολοφάνερο πλέον ότι όλη αυτή η ιστορία με τους Olympic Games γίνεται για τα λεφτά, για τους σπόνσορες, για το κέρδος. Ποιό αρχαίο πνεύμα, ποιο εύ αγωνίζεσθαι. Πάνε αυτά. Πόσοι από αυτούς θα κατέβαιναν να αγωνισθούν για τον αθλητισμό και όχι για τους σπόνσορές τους; Αν το βραβείο, λέω τώρα, ήταν ένα κλαδάκι ελιάς και χειροκρότημα, θα δείχναν τον ίδιο ζήλο για διάκριση; Όχι βέβαια.
Τέτοιους αγώνες, αυτές τις διακρίσεις, δεν τις θέλω. Χίλιες φορές καθαροί αθλητές και ας βγούνε και τελευταίοι, η συμμετοχή και η προσπάθεια είναι αυτά που μετράνε στον αθλητισμό.
Οι Games, τέλος, θα έπρεπε να σταματήσουν, μάλλον όχι, οι αθλητές, σαν φορείς του Ολυμπιακού Πνεύματος (χαχα) θα έπρεπε να αποχωρήσουν σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τον πόλεμο στην Γεωργία. Το έκανε κανείς; Όχι.
Λεφτά.
Λεφτά.
Λεφτά.
Και κάτι που έμαθα πρόσφατα, σαν υστερόγραφο. Θυμάσαι το κοριτσάκι το 2004 με την φοβερή φωνούλα που τραγουδούσε Αρχαίο Πνεύμα Αθάνατο; Ε λοιπόν, το κοριτσάκι ήταν playback, η φωνή ανοίκει σε άλλο κοριτσάκι το οποίο - άτιμη κοινωνία του φαίνεσθαι - δεν ήταν, λέει, τόσο όμορφο όσο αυτό για να το βάλουν στην τελετή έναρξης.

Καλημέρα.

Evil under the cheese

Χτές το βράδυ είδα ένα όνειρο. Ήταν λέει, ανορεξικός ο Άγγελος και τον πιέζαμε να φάει.

Έτσι πήγα στο νετ καφέ που δουλεύει, ενώ ένα κακό προαίσθημα και μια τάση για εμετό με είχε κατακλύσει.. Πάνω στον πάγκο, βρήκα μια πίτσα, σχεδόν απείραχτη.. τα κομμάτια που έλειπαν τα είχαν βουτίξει κάτι πιτσιρίκια που παίζουν Lineage. Θεέ μου, δώσε μου δύναμη, είπα, και σιγοψιθύρισα την αρχαία μυστική προσευχή των pizza-lovers, που την γράψανε κάτι Ιταλοί μοναχοί το 1761.

"Πίτσα ημών, η εν της Ραβέννα, αγιασθήτω το μπέικον σου, ελθέτω η παραγγελία σου, φουσκωθέτω η ζύμην σου, ως εν το ζαμπόν και το τυρί. Την σάλτσα ημών την επιούσιαν, δος ημιν σήμερον, και άφες υμίν τα χρωστούμενα ημών, ώς και ημεις αφίεμεν τους πονοκοίλους ημών, και μη εισενέγκεις ημάς εις τυρασμόν, αλλά ρύσαι ημάς από του λιπαρού." .. ήταν τα μαγικά λόγια. Στράφηκα στον Άγγελο. Είναι αλήθεια λοιπόν.. Κάνεις δίαιτα.. μας εγκαταλείπεις? Φάε, σε παρακαλώ! Έλα..

- Όχι! Δεν θέλω να φάω ποτέ ξανά!
Η αδιαλλαξία του μου έδωσε στα νεύρα.

-ΦΑΕ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ, του λέω. ΦΑΕ, ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΣΤΗΝ ΤΡΪΨΩ ΣΤΗ ΜΟΥΡΗ!
-Δεν θέλω ρε.. σου είπα.. δεν πεινάω.. δεν έχω όρεξη.. ποτέ ξανά..
Με μια γρήγορη κίνηση τον αρπάζω και τον ακινητοποιώ, όπως κάνουμε με τους σκύλους που πρέπει να τους ταίσουμε χάπια, the hard way.

ΤΗΝ ΜΠΟΥΚΙΑ Η ΤΗΝ ΖΩΗ ΣΟΥ ΔΙΑΛΕΞΕ!
- Εμένα με ρωτάει κανεις;
Η ΠΙΤΣΑ ΜΙΛΑΕΙ!
- Ναι, δεν έχεις ξαναδεί πίτσα να μιλάει. Κρυώνω ρε μαλάκες, τι θα γίνει, μια ώρα μέσα έξω στο κουτί. Το ξέρετε ότι μου δημιουργείτε κόμπλεξ;
Λυπάμαι πολύ, της είπα. Ο Άγγελος, δεν θέλει με κανένα τρόπο να σε γευτεί.
- Γιατί δεν με δοκιμάζεις εσύ;
Ο πειρασμός ήταν μεγάλος..

Αλλά όχι.. κάτι μέσα μου έλεγε όχι. Η πίτσα άρχισε να αλλάζει χρώμα από το κακό της..
- Φάε με! Φάε με! Έχω μπέικον και μανιτάρια! Γιαμμμμμμμμ....
Όχι! Δεν μπορώ.. Είσαι του Άγγελου..
- Έλα.. καυτερή σάλτσααααααααααααααααααα...

ΕΙΜΑΙ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟΣ ΑΠΟ ΣΕΝΑ! ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΦΑΩ! ΠΟΤΕ ΤΩΝ ΠΟΤΩΝ.
...
χα.. δεν έχεις τίποτα να πεις ε; Σε έλιωσα, διαβολική πίτσα, εέε;
Ναι,έ;
Σοβαρά τώρα;

Ωραία.. υποθέτω λοιπόν ότι αφού σε έλιωσα, μπορώ και να σε πιώ..

Εσύ.

Μπροστά ο γκρεμός, αυτό που είναι πίσω δεν υπάρχει. Το ξέρεις. Σε ενδιαφέρει ο γκρεμός. Το άγνωστο. Η πτώση στην άβυσσο ή ο αόρατος διάδρομος που θα εμφανιστεί σαν από θαύμα, ή και όχι, κάτω από το τρεμάμενο "βήμα της πίστης". Ο Ιντιάνα Jones έγινε χωρίς να το θέλει, αλληγορικός. Ή μήπως ο άνθρωπος, έχει την τάση να διαμορφώνει τις έννοιες και τα μηνύματα με βάση τα προσωπικά του βιώματα; Τελικά, ο άνθρωπος παραδέχεται ως ωραίο μόνο ότι του θυμίζει κάτι δικό του. Για τον ίδιο λόγο που μας γοητεύει το άγνωστο. Είναι η κρυφή επιθυμία να ανακαλύψουμε το άγνωστο μέσα μας. Είναι το Βήμα μέσα στο άγνωστο που αν δεν το κάνεις θα συνεχίσει να σε γοητεύει, αλλά πρέπει να ξέρεις ότι το άγνωστο δεν τελειώνει ποτέ. Και όσο περπατάς στην αόρατη στενή γέφυρα μέσα στο άγνωστο, τόσο θα αρχίσεις να γοητεύεις ΕΣΥ, όσους μένουν πίσω. Η αόρατη γέφυρα είναι ο ίδιος σου ο εαυτός. Πόσο μακρυά μπορείς να φτάσεις; Είμαι εδώ.. στην άλλη άκρη με περιμένω. Ελπίζω μόνο, να μην είναι πολύ αργά..

Στενές επαφές μέρος 2ο : Οι κύκλοι

Το old-fashion ποτήρι με sheridan's και πάγο που έχω εδώ και ώρα απέναντι μου αισθάνεται παραμελημένο. Νιώθω την γλυκιά γεύση του στα χείλια μου. Ακούω τον πάγο να σπάει κάτω απο τα δόντια μου. Πρέπει να γράψω. Κάθε μου λέξη έχει μια πόρτα, ανοίγει και βλέπω νέες εικόνες. Νεες πόρτες. Τι να υπάρχει από πίσω, και αν υπάρχει, μήπως θα ήταν καλύτερα να γυρίσω το κλειδί προς τα αριστερά, και να το σπάσω μέσα στην κλειδαριά; Χρόνο.. δεν έχω χρόνο.. θα ξανάρθουν.. πρέπει να γράψω.. να αποτυπώσω αυτό που σκέφτομαι στο χαρτί..
μάλλον όχι.. να το μετατρέψω.. αν το αποτυπώσω δεν θα το καταλάβει ποτέ κανείς.. μια γουλιά ακόμα.. Άρχισα να ανεβαίνω. Δεν ξέρω σίγουρα αν όντως ανέβαινα ή αν αυτο με πλησίαζε, το φώς έλαμπε ολοένα και πιο δυνατά, χωρίς να με τυφλώνει. Ήμουν στην αγκαλιά της μάνας μου,
θήλαζα το φώς μέσα μου, για έναν αφύσικο λόγο δεν ένιωθα φόβο, ήθελα απλά να κοιμηθώ. Όχι τώρα.. Καλώς σας βρήκα..
Ένα άγγιγμα στο μέτωπο.. να ανοίξω τα μάτια μου; Να το παίξω κοιμισμένος; Τι θα μου κάνουν αν δουν οτι ξύπνησα; Τι μου έχουν ήδη κάνει; Είναι τάχα όμορφοι, έστω ανθρωπόμορφοι ή η θέα τους θα με κάνει να χάσω τα λίγα λογικά που μου απέμειναν; Γιατί είναι εδώ; Θα το παίξω κοιμισμένος. Αν κάτσω ακίνητος με κλειστά τα μάτια τότε ίσως και να..
"Δες"
Κοιμάμαι κοιμάμαι κοιμάμαι κοιμάμαι κοιμάμαι κοιμάμαι κοιμ..
"Τα εγκεφαλικά σου κύμματα δείχνουν το αντίθετο."
Όχι, κοιμάμαι. Είναι όνειρο. Είσαι όνειρο.
"Τί είναι όνειρο;"
Η σκέψη του υποσυνείδητου, όταν το μυαλό κοιμάται.
"Εσύ δεν κοιμάσαι. Άνοιξε τα μάτια σου λοιπόν"
Φοβάμαι.
"Πρωτόγονο συναίσθημα.Τι;"
Εσένα. Αυτά που θα μου κάνεις.
"Τι θα σου κάνω;"
Εξετάσεις. Τι κάνετε συνήθως; Πειράματα. Μας παρακολουθείτε.
"Σας μελετάμε."
Παίρνετε γενετικό υλικό από τους ανθρώπους, και φτιάχνετε υβρίδια.
"Προσπαθούμε να βρούμε τι κάναμε λάθος" .. η φωνή του για πρώτη φόρα χρωματίστηκε. "Άνοιξε τα μάτια σου. Το σώμα και το μυαλό σου είναι ασφαλή."
Μας κρατάτε παρά τη θέλησή μας.
"Μπορώ να σε μεταφέρω σε ένα παράλληλο σύμπαν και το αυτό παρόν δεν θα έχει συμβεί ποτέ."
Και τι θα γίνει τότε;
"Θα βλέπεις τον δορυφόρο του πλανήτη σας - φεγγάρι δεν το λέτε;- μέχρι να κοιμηθείς."
Και.. όλα αυτά;
"Όλα;"
Το φώς.. εσύ.. η Επαφή..
"Αυτά δεν είναι όλα. Οι γήινοι βλέπετε μόνο αυτό που μπορείτε να δείτε. Πολλές φορές ούτε και αυτό."
Έχω διαβάσει. Ξέρω για σας. Τόσες μαρτυρίες..
"Από γήινους που σαν εσένα, δεν άνοιγαν τα μάτια τους."
Και οι Ίνκας; Οι Μάγια; Οι Αζτέκοι; Οι Αιγύπτιοι;
"Οι μόνοι που θέλησαν να δούνε."
Εξαφανίστηκαν όμως..
"Όπως θα γίνει και με σας. Φαντάσου την ζωή σαν ένα μολύβι πάνω σε χαρτί. Κάθε πολιτισμός γράφει τον δικό του κύκλο πάνω στο χαρτί. Οτιδήποτε συμβαίνει στον πολιτισμό αυτό, αποτυπώνεται πάνω στην γραμμή του κύκλου. Κάποτε ο κύκλος πρέπει να κλείσει, αλλά το παρελθόν μένει εκεί, γνώση για την εξέλιξη του επόμενου κύκλου, ο οποίος πρέπει να περάσει μέσα από τον προηγούμενο. Με αρκετά νοήμονα όντα, υπάρχει ένα παράδοξο. Ο νέος κύκλος χαράσσεται πάνω στον παλιό, σβήνοντας κάθε παλαιότερη γνώση, και κάθε πιθανότητα εξέλιξης. Το αντίθετο μάλιστα..
καταστρέφει το χαρτί."
Και τι συμβαίνει στο τέλος;
"Εγώ."

Στενές επαφές μέρος 1ο : Το άλλο φώς

Καλησπέρα..

Το βράδυ της περασμένης Τετάρτης θα μείνει για πάντα χαραγμένο στην μνήμη μου. Και ίσως, δεν ξέρω γιατί, κατά κάποιον τρόπο γνώριζα αυτά που επρόκειτο να ακολουθήσουν, και που θα σου περιγράψω δίχως να παραλείψω ούτε μια μικρή λεπτομέρεια. Πράγμα αρκετά δύσκολο, μιας και οι εικόνες στο μυαλό μου είναι ανάκατες σαν πλυμμένα ρούχα στον κάδο του πλυντηρίου, σε διαβεβαιώ πάντως ότι δεν έχουν αφήσει χρώμα η μια πάνω στην άλλη. Ξέχασα να συστηθώ, με συγχωρείς. Με φωνάζουν Φώτη και μένω προσωρινά σε μια γκαρσονιέρα, στο κέντρο της Πάτρας. Δεν θέλω να ξέρεις περισσότερα.
Εκείνο το απόγευμα ξύπνησα με το συναίσθημα πού ίσως έχεις νιώσει, ότι δεν είχε νόημα να κάνω το παραμικρό πρόγραμμα για τις επόμενες ώρες, αφού δεν θα ήμουν ικανός να το τηρήσω.Αφού σκότωσα μισή ή και μία ώρα μπροστά στον υπολογιστή, διαβάζοντας τα e-mails μου και πίνοντας καφέ για να ξεκινήσει το μυαλό μου να παίρνει στροφές, αποφάσισα να βγω από το σπίτι για μια από τις κλασσικές πλέον νυχτερινές μου εξορμήσεις στο πουθενά. Τον τελευταίο καιρό δυσκολεύομαι να κοιμηθώ στο σπίτι. Είναι η ζέστη, είναι ο μικρός χώρος, για να καταλάβεις το δωμάτιο που μεγάλωσα σαν παιδί ήταν μεγαλύτερο, είναι και η αίσθηση ότι κάποιος άλλος είναι στο δωμάτιο μαζί μου, κάποιος που χωρίς να δίνει σημάδια της παρουσίας του στις 5 γνωστές ανθρώπινες αισθήσεις, θέτει την 6η σε λειτουργία. Η Χριστίνα θεωρεί ότι είναι κάποιος φύλακας-άγγελος, δεν ξέρω.
Τα βήματα μου με οδήγησαν στο Κάστρο, και μια ακατανίκητη επιθυμία να το εξερευνήσω βράδυ με κυρίευσε. Το γύρισα μια φορά απέξω, και βρήκα αυτό που έψαχνα! Μια μεριά του πέτρινου τοίχους, στην οποία λείπουν πέτρες σε σημεία, ιδανικά τυχαία επιλεγμένα, όπου με αρκετή φαντασία βλέπεις μια σκάλα να σε οδηγεί μέσα στο Κάστρο. Σκαρφάλωσα με προσοχή, και κατάφερα να ανέβω μέχρι πάνω και εντέλει να προσγειωθώ κάπως ατσούμπαλα από την άλλη μεριά, χάνοντας την ισορροπία μου κατά την κατάβαση. Ήμουν μέσα! Αν την ημέρα σε πιάνει δέος, από την ήρεμη δύναμη της τοποθεσίας, το βράδυ είναι πολύ διαφορετικό. Κάθε κλαδί δέντρου έχει ζωή, λες και οι παλαιοί υπερασπιστές δεν φύγαν ποτέ από κει, παρά έμειναν για να ζούνε μέσα από τις αναμνήσεις των δέντρων, και να περιμένουν - εις μάτην - για πειράτες ή εμπόρους, στην θάλασσα που ανοίγεται στο βάθος. Πήρα το δρομάκι που ανηφορίζει προς το μεγάλο άνοιγμα, και έμεινα στο γρασίδι να κοιτάω το φεγγάρι. Σαν από άλλη εποχή και αυτό, σκαλωματικά όμορφο και παράξενα μεγάλο και φωτεινό, έμοιαζε να με καλεί. Υποσυνείδητα καταλάβαινα ότι κάτι δεν πάει καλά. Το φως έμοιαζε να προερχόταν από το ίδιο το φεγγάρι και όχι σαν αποτελεσμα μιας απλής σπόντας του ηλίου, για να παρακολουθεί με το ουράνιο αυτό μάτι τα καμώματα της νύχτας, και επιπλέον άλλαζε, σε μέγεθος και ένταση. Λευκό, ξεθωριασμένο κίτρινο, εκρού, σε αποχρώσεις ελάχιστα ορατές, πλην όμως ορατές. Τότε κατάλαβα ότι δεν ήταν το φεγγάρι.. Δεν μπορούσα όμως, ή δεν ήθελα, να κουνηθώ από την θέση μου.
Ήταν κάτι τόσο γνωστό από μαρτυρίες και βιβλία, αλλά και πρωτόγνωρο ταυτόχρονα, χαμένο στις ιστορίες της Παλαιάς Διαθήκης, αόριστα υπονοούμενα στο παιχνίδι των λέξεων των θρησκευτικών κειμένων, σχέδια στους τοίχους των Μάγια,των Ίνκας και των αρχαίων Αιγυπτίων, μια "ανάμνηση από το μέλλον" του Erih fon Deniken, η δικαίωση του Fox Molder,
η επιβεβαίωση της προσωπικής μου πεποίθησης ότι δεν γίνεται να είμαστε μόνοι. Όχι, δεν θα το έβαζα στα πόδια. Διένυσαν τόση απόσταση για να με δούνε, ποιός είμαι εγώ που θα αρνηθώ να τους προϋπαντήσω ; Το ερώτημα είναι ρητορικό, γιατί όπως διαπίστωσα, δεν είχα και άλλη επιλογή. Ένα λευκό φως είχε πέσει πάνω μου και γω ήμουν εκεί, ξαπλωμένος, παράλυτος, ίσως από τρακ, στην αυλαία της μεγαλύτερης σκηνής της ζωής μου.

συνεχίζεται..

a'la γαρ' & UFO γεμάτοι

Μια Heineken και 2 πίτες μετά..

Ειδήσεις σε 1` από τον Φώτη 100,4 κιλά :

Νικηφόρα επέστρεψαν στις βάσεις τους από την 3ήμερη εκδρομή τους στο Μαίναλο οι αγωνιστές του Κ.Κ.Ε και της Κ.Ν.Ε Πατρών, όπου είχαν την ευκαιρία εκτός των άλλων, να ρίξουν μια μοναχικά μαζικότατη διαδηλωση στην Μεγαλόπολη, η οποία λόγω του επιβαρυμένου προγράμματος εκδηλώσεων ξεκίνησε μια ώρα αργότερα από την προκαθορισμένη ώρα.
Ένταση προκλήθηκε, όταν μέλος της Κ.Ν.Ε επιχείρησε να κολλήσει ψήφισμα της Πανσπουδαστικής σε μελίσσι, με το οποίο η συνδικαλιστική παράταξη του Κ.Κ.Ε στην Ανώτατη Εκπαίδευση καταδικάζει τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης των εργατριών μελισσών. Στο εν λόγω ψήφισμα, μεταξύ άλλων η Πανσπουδαστική καταδικάζει την βασίλισσα γιατι " θεωρούμε απαράδεκτο η εργάτρια μέλισσα να δουλεύει 15 ώρες την ημέρα για ένα πιάτο φαϊ και χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, να μην απολαμβάνει ούτε στο ελάχιστο το αποτέλεσμα της εργασίας της, την στιγμή που η Βασίλισσα ζει μια dolce vita παρέα με τους ελάχιστους εκλεκτούς της πλουτοκρατίας της.", προτείνοντας μάλιστα συμβολική μονοήμερη κατάληψη Πανεπιστημίου και Τ.Ε.Ι θέλοντας να δείξουν ότι δεν αστειεύονται.
Οι μέλισσες, ή μάλλον τα δικά τους συνδικαλιστικά όργανα που δεν πρόσκεινται στο Κ.Κ.Ε είχαν όπως αποδείχτηκε αντίθετη άποψη, και επιτέθηκαν στον φοιτητή κάνοντας τον "γλυκύ βραστό και ψηλοκρεμαστό" από τις φουσκάλες. Το μήνυμα των μελισσών πέρασε στους υπόλοιπους, οι οποίοι είπαν 2 φορές "Εμπρός ,λαέ, μην σκύβεις το κεφάλι. Τώρα με το Π.Α.Με. αντίσταση και πάλη" σε ένδειξη διαμαρτυρίας και αποχώρησαν.

The great Πρετέντερ, ο είς!

Καλησπέρα, και καλό μήνα.

Εργατική πρωτομαγιά σήμερα, με τους κεντροδεξιούς του Πα.stock και τους κεντρό(το άλλο συνθετικό θα μπεί όταν αποκτήσουν σταθερή ιδεολογική ταυτότητα) του ΚΣυ.Ρι.Ζα, να τσακώνονται, με την Yes.σε.EU και το Π.Α.Με (μόνοι μας) σε ξεχωριστές συγκεντρώσεις σε όλες τις πόλεις, να διαδηλώνουν, ενωτικά διασπασμένοι.Δεν θα σας πω το αλληγορικό παραμυθάκι με τις βέργες που μια-μια σπάγανε εύκολα και όλες μαζί με την καμμία, αλλά αυτό που γίνεται - και γινόταν σε κάθε α(πε)ργία- συμφέροντα άλλων εξυπηρετεί, και όχι του λαού.Μιλάω για το σύνολο των εργατών/εργα-και εκρηκτικών τε και φιδιών- ζωμένων, των έτοιμων να εκραγούν. Σφίγγει το ζωνάρι, και δεν έχει ο κόσμος να ανοίξει νέες τρύπες, οι μεν νεότεροι επένδυσαν στο πρόσωπο ή στον (α)φαλ(λ)ό, οι δε μεγαλύτεροι που ενίοτε δεν μεγαλώνουν,ποτέ όμως, προτιμούν να χρωστάνε στις τράπεζες και έχει ο θεός. (μια) Ζωή με δόσεις, και δεν σε παίρνει και να μην ενδώσεις, η μακροβλεψία των ηδονών, που όπως πας με τα κυάλια θα τις βλέπεις ( η τηλεόραση ντε), ασκεί πετυχημένο crowd control και αυτή,δημιουργεί πλασματικές ανάγκες, μας το είπανε και στο σχολείο κάποτε.
Επανέρχομαι, αν δεν υπάρχει σωστή οργάνωση στα συνδικάτα, λογικά αιτήματα, επιχειρηματολογία και μεθοδική διεκδίκηση, μια ζωή η αγοραστική δύναμη μας θα μειώνεται, μια ζωή θα υπάρχει κόντρα χωρίς αποτέλεσμα, μια ζωή μέσα στους δρόμους. Ο Μητροπάνος δε το λέει;
Ε, και μια ζωή θα ψηφίζονται αυξήσεις τύπου 0,77 λεπτών την ημέρα, όταν ο πληθωρισμός ουσιαστικά ( αφήστε τι λένε στα χαρτιά,πάτε σε μια λαική αγορά και διαπιστώστε το) φτάνει το 10%. Και σήμερα άκουσα το θεικό από τον απίστευτο δημοσιοκάφρο Πρετεντέρη, "η ΓΣΕΕ ψήφισε, αρκετά καλές αυξήσεις μπορώ να πω".
Ρε φίλε βάλε ένα ταμπελάκι να γράφει ότι είσαι της Νέας Δημοπρασίας (α,ρε Τζίμη), γιατί υπάρχει κόσμος που δεν έχει καλή κριτική ικανότητα και σε παίρνει στα σοβαρά. Είπαμε, δεν υπάρχει αντικειμενική δημοσιογραφία πλέον, άστο όμως να πλανάται σαν αστικός μύθος, μην μας το λες φάτσα-φόρα.
Α,και πριν φύγω, μην ξεχνάτε :
"Όποιοι δεν μπορούν να σηκώσουν τίποτ' άλλο, σηκώνουνε σημαίες"