Στενές επαφές μέρος 2ο : Οι κύκλοι

Το old-fashion ποτήρι με sheridan's και πάγο που έχω εδώ και ώρα απέναντι μου αισθάνεται παραμελημένο. Νιώθω την γλυκιά γεύση του στα χείλια μου. Ακούω τον πάγο να σπάει κάτω απο τα δόντια μου. Πρέπει να γράψω. Κάθε μου λέξη έχει μια πόρτα, ανοίγει και βλέπω νέες εικόνες. Νεες πόρτες. Τι να υπάρχει από πίσω, και αν υπάρχει, μήπως θα ήταν καλύτερα να γυρίσω το κλειδί προς τα αριστερά, και να το σπάσω μέσα στην κλειδαριά; Χρόνο.. δεν έχω χρόνο.. θα ξανάρθουν.. πρέπει να γράψω.. να αποτυπώσω αυτό που σκέφτομαι στο χαρτί..
μάλλον όχι.. να το μετατρέψω.. αν το αποτυπώσω δεν θα το καταλάβει ποτέ κανείς.. μια γουλιά ακόμα.. Άρχισα να ανεβαίνω. Δεν ξέρω σίγουρα αν όντως ανέβαινα ή αν αυτο με πλησίαζε, το φώς έλαμπε ολοένα και πιο δυνατά, χωρίς να με τυφλώνει. Ήμουν στην αγκαλιά της μάνας μου,
θήλαζα το φώς μέσα μου, για έναν αφύσικο λόγο δεν ένιωθα φόβο, ήθελα απλά να κοιμηθώ. Όχι τώρα.. Καλώς σας βρήκα..
Ένα άγγιγμα στο μέτωπο.. να ανοίξω τα μάτια μου; Να το παίξω κοιμισμένος; Τι θα μου κάνουν αν δουν οτι ξύπνησα; Τι μου έχουν ήδη κάνει; Είναι τάχα όμορφοι, έστω ανθρωπόμορφοι ή η θέα τους θα με κάνει να χάσω τα λίγα λογικά που μου απέμειναν; Γιατί είναι εδώ; Θα το παίξω κοιμισμένος. Αν κάτσω ακίνητος με κλειστά τα μάτια τότε ίσως και να..
"Δες"
Κοιμάμαι κοιμάμαι κοιμάμαι κοιμάμαι κοιμάμαι κοιμάμαι κοιμ..
"Τα εγκεφαλικά σου κύμματα δείχνουν το αντίθετο."
Όχι, κοιμάμαι. Είναι όνειρο. Είσαι όνειρο.
"Τί είναι όνειρο;"
Η σκέψη του υποσυνείδητου, όταν το μυαλό κοιμάται.
"Εσύ δεν κοιμάσαι. Άνοιξε τα μάτια σου λοιπόν"
Φοβάμαι.
"Πρωτόγονο συναίσθημα.Τι;"
Εσένα. Αυτά που θα μου κάνεις.
"Τι θα σου κάνω;"
Εξετάσεις. Τι κάνετε συνήθως; Πειράματα. Μας παρακολουθείτε.
"Σας μελετάμε."
Παίρνετε γενετικό υλικό από τους ανθρώπους, και φτιάχνετε υβρίδια.
"Προσπαθούμε να βρούμε τι κάναμε λάθος" .. η φωνή του για πρώτη φόρα χρωματίστηκε. "Άνοιξε τα μάτια σου. Το σώμα και το μυαλό σου είναι ασφαλή."
Μας κρατάτε παρά τη θέλησή μας.
"Μπορώ να σε μεταφέρω σε ένα παράλληλο σύμπαν και το αυτό παρόν δεν θα έχει συμβεί ποτέ."
Και τι θα γίνει τότε;
"Θα βλέπεις τον δορυφόρο του πλανήτη σας - φεγγάρι δεν το λέτε;- μέχρι να κοιμηθείς."
Και.. όλα αυτά;
"Όλα;"
Το φώς.. εσύ.. η Επαφή..
"Αυτά δεν είναι όλα. Οι γήινοι βλέπετε μόνο αυτό που μπορείτε να δείτε. Πολλές φορές ούτε και αυτό."
Έχω διαβάσει. Ξέρω για σας. Τόσες μαρτυρίες..
"Από γήινους που σαν εσένα, δεν άνοιγαν τα μάτια τους."
Και οι Ίνκας; Οι Μάγια; Οι Αζτέκοι; Οι Αιγύπτιοι;
"Οι μόνοι που θέλησαν να δούνε."
Εξαφανίστηκαν όμως..
"Όπως θα γίνει και με σας. Φαντάσου την ζωή σαν ένα μολύβι πάνω σε χαρτί. Κάθε πολιτισμός γράφει τον δικό του κύκλο πάνω στο χαρτί. Οτιδήποτε συμβαίνει στον πολιτισμό αυτό, αποτυπώνεται πάνω στην γραμμή του κύκλου. Κάποτε ο κύκλος πρέπει να κλείσει, αλλά το παρελθόν μένει εκεί, γνώση για την εξέλιξη του επόμενου κύκλου, ο οποίος πρέπει να περάσει μέσα από τον προηγούμενο. Με αρκετά νοήμονα όντα, υπάρχει ένα παράδοξο. Ο νέος κύκλος χαράσσεται πάνω στον παλιό, σβήνοντας κάθε παλαιότερη γνώση, και κάθε πιθανότητα εξέλιξης. Το αντίθετο μάλιστα..
καταστρέφει το χαρτί."
Και τι συμβαίνει στο τέλος;
"Εγώ."

Στενές επαφές μέρος 1ο : Το άλλο φώς

Καλησπέρα..

Το βράδυ της περασμένης Τετάρτης θα μείνει για πάντα χαραγμένο στην μνήμη μου. Και ίσως, δεν ξέρω γιατί, κατά κάποιον τρόπο γνώριζα αυτά που επρόκειτο να ακολουθήσουν, και που θα σου περιγράψω δίχως να παραλείψω ούτε μια μικρή λεπτομέρεια. Πράγμα αρκετά δύσκολο, μιας και οι εικόνες στο μυαλό μου είναι ανάκατες σαν πλυμμένα ρούχα στον κάδο του πλυντηρίου, σε διαβεβαιώ πάντως ότι δεν έχουν αφήσει χρώμα η μια πάνω στην άλλη. Ξέχασα να συστηθώ, με συγχωρείς. Με φωνάζουν Φώτη και μένω προσωρινά σε μια γκαρσονιέρα, στο κέντρο της Πάτρας. Δεν θέλω να ξέρεις περισσότερα.
Εκείνο το απόγευμα ξύπνησα με το συναίσθημα πού ίσως έχεις νιώσει, ότι δεν είχε νόημα να κάνω το παραμικρό πρόγραμμα για τις επόμενες ώρες, αφού δεν θα ήμουν ικανός να το τηρήσω.Αφού σκότωσα μισή ή και μία ώρα μπροστά στον υπολογιστή, διαβάζοντας τα e-mails μου και πίνοντας καφέ για να ξεκινήσει το μυαλό μου να παίρνει στροφές, αποφάσισα να βγω από το σπίτι για μια από τις κλασσικές πλέον νυχτερινές μου εξορμήσεις στο πουθενά. Τον τελευταίο καιρό δυσκολεύομαι να κοιμηθώ στο σπίτι. Είναι η ζέστη, είναι ο μικρός χώρος, για να καταλάβεις το δωμάτιο που μεγάλωσα σαν παιδί ήταν μεγαλύτερο, είναι και η αίσθηση ότι κάποιος άλλος είναι στο δωμάτιο μαζί μου, κάποιος που χωρίς να δίνει σημάδια της παρουσίας του στις 5 γνωστές ανθρώπινες αισθήσεις, θέτει την 6η σε λειτουργία. Η Χριστίνα θεωρεί ότι είναι κάποιος φύλακας-άγγελος, δεν ξέρω.
Τα βήματα μου με οδήγησαν στο Κάστρο, και μια ακατανίκητη επιθυμία να το εξερευνήσω βράδυ με κυρίευσε. Το γύρισα μια φορά απέξω, και βρήκα αυτό που έψαχνα! Μια μεριά του πέτρινου τοίχους, στην οποία λείπουν πέτρες σε σημεία, ιδανικά τυχαία επιλεγμένα, όπου με αρκετή φαντασία βλέπεις μια σκάλα να σε οδηγεί μέσα στο Κάστρο. Σκαρφάλωσα με προσοχή, και κατάφερα να ανέβω μέχρι πάνω και εντέλει να προσγειωθώ κάπως ατσούμπαλα από την άλλη μεριά, χάνοντας την ισορροπία μου κατά την κατάβαση. Ήμουν μέσα! Αν την ημέρα σε πιάνει δέος, από την ήρεμη δύναμη της τοποθεσίας, το βράδυ είναι πολύ διαφορετικό. Κάθε κλαδί δέντρου έχει ζωή, λες και οι παλαιοί υπερασπιστές δεν φύγαν ποτέ από κει, παρά έμειναν για να ζούνε μέσα από τις αναμνήσεις των δέντρων, και να περιμένουν - εις μάτην - για πειράτες ή εμπόρους, στην θάλασσα που ανοίγεται στο βάθος. Πήρα το δρομάκι που ανηφορίζει προς το μεγάλο άνοιγμα, και έμεινα στο γρασίδι να κοιτάω το φεγγάρι. Σαν από άλλη εποχή και αυτό, σκαλωματικά όμορφο και παράξενα μεγάλο και φωτεινό, έμοιαζε να με καλεί. Υποσυνείδητα καταλάβαινα ότι κάτι δεν πάει καλά. Το φως έμοιαζε να προερχόταν από το ίδιο το φεγγάρι και όχι σαν αποτελεσμα μιας απλής σπόντας του ηλίου, για να παρακολουθεί με το ουράνιο αυτό μάτι τα καμώματα της νύχτας, και επιπλέον άλλαζε, σε μέγεθος και ένταση. Λευκό, ξεθωριασμένο κίτρινο, εκρού, σε αποχρώσεις ελάχιστα ορατές, πλην όμως ορατές. Τότε κατάλαβα ότι δεν ήταν το φεγγάρι.. Δεν μπορούσα όμως, ή δεν ήθελα, να κουνηθώ από την θέση μου.
Ήταν κάτι τόσο γνωστό από μαρτυρίες και βιβλία, αλλά και πρωτόγνωρο ταυτόχρονα, χαμένο στις ιστορίες της Παλαιάς Διαθήκης, αόριστα υπονοούμενα στο παιχνίδι των λέξεων των θρησκευτικών κειμένων, σχέδια στους τοίχους των Μάγια,των Ίνκας και των αρχαίων Αιγυπτίων, μια "ανάμνηση από το μέλλον" του Erih fon Deniken, η δικαίωση του Fox Molder,
η επιβεβαίωση της προσωπικής μου πεποίθησης ότι δεν γίνεται να είμαστε μόνοι. Όχι, δεν θα το έβαζα στα πόδια. Διένυσαν τόση απόσταση για να με δούνε, ποιός είμαι εγώ που θα αρνηθώ να τους προϋπαντήσω ; Το ερώτημα είναι ρητορικό, γιατί όπως διαπίστωσα, δεν είχα και άλλη επιλογή. Ένα λευκό φως είχε πέσει πάνω μου και γω ήμουν εκεί, ξαπλωμένος, παράλυτος, ίσως από τρακ, στην αυλαία της μεγαλύτερης σκηνής της ζωής μου.

συνεχίζεται..

a'la γαρ' & UFO γεμάτοι

Μια Heineken και 2 πίτες μετά..

Ειδήσεις σε 1` από τον Φώτη 100,4 κιλά :

Νικηφόρα επέστρεψαν στις βάσεις τους από την 3ήμερη εκδρομή τους στο Μαίναλο οι αγωνιστές του Κ.Κ.Ε και της Κ.Ν.Ε Πατρών, όπου είχαν την ευκαιρία εκτός των άλλων, να ρίξουν μια μοναχικά μαζικότατη διαδηλωση στην Μεγαλόπολη, η οποία λόγω του επιβαρυμένου προγράμματος εκδηλώσεων ξεκίνησε μια ώρα αργότερα από την προκαθορισμένη ώρα.
Ένταση προκλήθηκε, όταν μέλος της Κ.Ν.Ε επιχείρησε να κολλήσει ψήφισμα της Πανσπουδαστικής σε μελίσσι, με το οποίο η συνδικαλιστική παράταξη του Κ.Κ.Ε στην Ανώτατη Εκπαίδευση καταδικάζει τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης των εργατριών μελισσών. Στο εν λόγω ψήφισμα, μεταξύ άλλων η Πανσπουδαστική καταδικάζει την βασίλισσα γιατι " θεωρούμε απαράδεκτο η εργάτρια μέλισσα να δουλεύει 15 ώρες την ημέρα για ένα πιάτο φαϊ και χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, να μην απολαμβάνει ούτε στο ελάχιστο το αποτέλεσμα της εργασίας της, την στιγμή που η Βασίλισσα ζει μια dolce vita παρέα με τους ελάχιστους εκλεκτούς της πλουτοκρατίας της.", προτείνοντας μάλιστα συμβολική μονοήμερη κατάληψη Πανεπιστημίου και Τ.Ε.Ι θέλοντας να δείξουν ότι δεν αστειεύονται.
Οι μέλισσες, ή μάλλον τα δικά τους συνδικαλιστικά όργανα που δεν πρόσκεινται στο Κ.Κ.Ε είχαν όπως αποδείχτηκε αντίθετη άποψη, και επιτέθηκαν στον φοιτητή κάνοντας τον "γλυκύ βραστό και ψηλοκρεμαστό" από τις φουσκάλες. Το μήνυμα των μελισσών πέρασε στους υπόλοιπους, οι οποίοι είπαν 2 φορές "Εμπρός ,λαέ, μην σκύβεις το κεφάλι. Τώρα με το Π.Α.Με. αντίσταση και πάλη" σε ένδειξη διαμαρτυρίας και αποχώρησαν.