Μεταξύ τέχνης και ψύχους

Καλησπέρα και πάλι.

Σάββατο, κατά τις 9 την βραδυνή.
Σκηνικό : Αραχτός , μπροστά στον υπολογιστή, παίρνω την ημερίσια μου δόση από youtube, έχοντας πλέον συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι η παρέα μου προτιμάει το

ώπα ήρθαν οι πίτες.. επιστρέφω..

μ'αρέσει αυτό το real time writing.. εκφράζεσαι πιό άμεσα, όσο άμεσο μπορεί να είναι ενα blog δηλαδή, από το να γράφεις ένα κείμενο, να το επεξεργάζεσαι για τυχόν ορθογραφικά ή/και συντακτικά ατοπήματα, μετά preview, ένα τελευταίο κοίταγμα και submit...
που μείναμε; α ναί.. καλό το κάψιμο, καλό και άγιο και τρισάγιο και μνημόσυνο, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί να διαθέσεις την αντικειμενικά καλύτερη μέρα ( νύχτα ) της βδομάδας μπροστά στο pc παίζοντας παιχνίδια. Αραχτός και γω λοιπόν στο pc σπίτι, διαβάζοντας ένα forum το μάτι μου έπεσε πάνω σε ένα θέμα για κάποιον "καλλιτέχνη" ονόματι Guillermo Vargas Habacuc, ο οποίος στο βωμό της τέχνης έδεσε ένα σκύλο στην έκθεσή του, και τον άφησε να πεθάνει της πείνας.
Το ψάχνω αυτή τη στιγμή στο google, καθώς σήμερα το πρωί ξύπνησα ακούγοντας αυτήν την ιστορία, από τον Terens Quick ,ο οποίος έλεγε ότι τελικά ο σκύλος δεν πέθανε σύμφωνα με δηλώσεις του καλλιτέχνη και τα ρέστα. O Terens, μάλιστα, δεν μπορούσε να δώσει την ιστοσελίδα στον αέρα γιατί ήταν λέει "δύσκολο" και όσοι ξέρουν από internet να το κοιτάξουν. Ναι, οκ.
Σύμφωνα με δηλώσεις του Vargas, ο σκύλος θα πέθαινε έτσι κ αλλιώς στο δρόμο. Αργότερα, ανασκεύασε την δήλωσή του, σε μια προσπάθεια να ερμηνεύσει και ο ίδιος, όπως φαίνεται, την τέχνη του. Ποιό το νόημα, τελικά;

Το παρακάτω link έχει μεγάλο ενδιαφέρον, περιέχει φωτογραφίες από την έκθεση

http://elperritovive.blogspot.com/

το χειρότερο όμως είναι, που υπήρχαν άνθρωποι που πήγαν στην έκθεση του, και πρέπει να τους άρεσε αυτό που είδαν, γιατί ο Vargas πήρε και βραβείο για την έκφραση της αρρώστιας του. Και όχι, δεν μπορώ να χαρακτηρίσω την μη- αντίδραση, ηλιθιότητα. Είναι κάτι χειρότερο, που συναντάμε σε πολλές εκφάνσεις της καθημερινότητάς μας. Είναι η απάθεια. Ένας σκύλος πεθαίνει αλυσοδεμένος και στον απέναντι τοίχο υπάρχει σκυλοτροφή. So fucking what ? Η tv έχει την δύναμη να μας καθηλώσει με την πιο ανούσια ανουσιότητα ( ωραία έκφραση) και εμείς αφήνουμε τα προβλήματά μας πίσω, των επωνύμων έχουν περισσότερο ενδιαφέρον, σίγουρα. " Πώς βάζει ρουζ η Αλίκη, ο Πάριος πώς χέζει" , καλά το είχε πει ο Πανούσης. Και εμείς.. χαλαρώνουμε. Βλέπουμε, δεν αντιδράμε. Συζητάμε, συζητάτε, συζητάνε, τι βγαίνει; Στεγνώνει ο στόμας μας και πάμε για νερό, στην καλύτερη.
Να'στε καλά.