Μαγκιά του.

Καλημερίζω.

Η μεγάλη βδομάδα με βρήκε στην Θράκη, σε συγγενείς σε Ξάνθη και Κομοτηνή ,με μια αυθημερόν εκδρομή Αλεξανδρούπολη. Για μία ακόμα φορά, συνειδητοποίησα πόσο διαφορετικοί είναι οι άνθρωποι εκεί πάνω. Άλλος κόσμος. Απλός, ανοιχτός με τους γύρω ανθρώπους, με το χαμόγελο, χωρίς τα κόμπλεξ της Θεσσαλονίκης για παράδειγμα, που λες ότι είσαι Αθηναίος και σε κοιτάνε λες και τους είπες την μπουγάτσα τυρόπιτα. Εντάξει, όχι ότι οι Αθηναίοι είναι καλύτεροι. Μου έλεγε ένας φίλος, Πατρινός, μια φορά που κατέβηκε Αθήνα, πήγε (άκουσον άκουσον) να ρωτήσει την ώρα από έναν άγνωστο, και στο "Συγνώμη, φίλε", του λέει το θηρίο το ενήμερο, "δεν έχω λεφτά". Μα και συ ρε Χρήστο, τόσα ρολόγια έχουν στους πάγκους οι πλανόδιοι, και αν πας και στο Μοναστηράκι βρίσκεις και Rolex κοψοχρονιά. Δεν ήξερες, δε ρώταγες; Ε,ναι ,θέλει κότσια να ρωτήσεις Ο Αθηναίος στο κέντρο της Αθήνας είναι σαν ηφαίστιο που ξυπνά από όνειρο βαθύ. Μια μικρή εισβολή στον προσωπικό του χώρο, έστω διατάραξη στην σκέψη του, και η ατμόσφαιρα γύρω του μυρίζει θειάφι. Ή μπαρούτι, όπως θέτε. Και όμως, το όνειρο του μέσου Ξανθιώτη μαθητή είναι να πάει Αθήνα, ή έστω, Θεσαλλονίκη.

Αλλάζω θέμα, και θα αναφερθώ φυσικά στην μεγάλη γιορτή των Χριστιανών, χτες και σήμερα. Ώς άθεος, το χτεσινό βράδυ για μένα έπρεπε να είναι όπως όλα τα υπόλοιπα σαββατόβραδα, τα ανιαρά σαββατόβραδα που περνάω όταν επισκέπτομαι τους γονείς μου, στην Αθήνα. Αμ δε! Τα τηλέφωνα άρχισαν από νωρίς.
- Έλα ξάδερφε! Να περάσω νωρίτερα να τα πούμε, πριν πάμε εκκλησία το βράδυ;
- Θα πάμε και εκκλησία;
Τέλοσπάντων, δεν ήθελα να κάνω θέμα, γιατί κατα τις 11 έμπηξε και η μάνα μου τις φωνές όταν της είπα ότι δεν ψήνομαι.
- Τσάμπα δηλαδή θα κάνουμε το τραπέζι. Τι νόημα έχει να φορτωθούμε όλη αυτή τη χοληστερίνη βραδιάτικα;
Ενώ αν πήγαινα εκκλησία, η χοληστερίνη του αμνοεριφίου θα γινόταν becel pro-activ και δεν θα μας πείραζε, ούτε το αγιασμένο ψητό ούτε η μαγειρίτσα. Φρούτο που λέει ο λόγος. Αν και πλέον δεν είναι να εμπιστευόμαστε, ούτε τα φρούτα.
Πόσες φορές έχετε πει, "ας μη μιλήσω, λόγω της ημέρας" ; Ε, το είπα και γω. Μαζευόμαστε, φτάνουμε στην εκκλησία, μου χώνει στο χέρι η μάνα μου μια λαμπάδα. Την κοιτάζω, ύφος μισό απορίας μισό θυμού, "ε πάρε να ανάψεις και συ"..
- Μάνα, εγώ δεν κρατάω πανό και πλακάτ του Π.Α.ΜΕ. στις διαδηλώσεις γιατί δεν πιστεύω ότι ένας κούκος μόνος του θα φέρει την άνοιξη, θα κρατήσω λαμπάδα;
Πετάγεται η γιαγιά μου, μη χάσει
- Κοίτα, πρέπει μερικά έθιμα να τα σέβεσαι. Είναι ντροπή.
- Εμένα και τις αντιλήψεις μου ποιός μας σέβεται;
Σε αυτό το σημείο να πω ότι είχαμε φτάσει νωρίς, κατά τις 11μιση και δεν είχε πολύ κόσμο έξω, ούτε καν μέσα στην εκκλησία. Έκατσα έξω, με την θεία μου που είναι καθολική, και περιμέναμε. Και εκεί που περίμενα να τελειώσει, το όλο πράγμα απέκτησε ενδιαφέρον. Μαζί με τον κόσμο που πλάκωσε, ήρθαν και μερικά πολύ καλά κομμάτια. Αρκετά καλά, θα έλεγα. Επί το έργον, κοζάρω, χωρίς να έχω και πολλές δυνατότητες να δράσω, εξαιτίας του πανικού που έγινε ξαφνικά από κόσμο. Α,ναι , Χριστός Ανέστη!. Μαγκια του. Η υπομονή μου εξανέστη. Αλλά έπρεπε να δράσω. Ανάβω το κερί μου, - α, ρε μάνα- και στο στριμωξίδι μέσα, στα συγνώμη, να περάσω, μου κάνει μία : "Σιγά, θα με κάψεις"
- Η φωιιά δεν καίγεται, της λέω, και αποδίδω σιωπηρά τα copyright στον Χρηστάρα,
ενώ η τύπισσα έχει σκάσει ένα "wtf,i liek'd" χαμόγελο. Το προαύλιο της εκκλησίας άδειασε μέσα στο 10λεπτο, τους είχε φαίνεται κόψει όλους, μάλλον τους περισσότερους λόρδα, βοήθειά τους όμως που αφιέρωσαν μισή ωρίτσα στην μεγαλύτερη γιορτή της θρησκείας τους, και γύρευε πόσες στις ετοιμασίες του τραπεζιού. Ε, να μην γιορτάσουν κατανυκτικά στα σπίτια τους, με μαχαιροπήρουνο ανα χείρας; Τους κατανοώ πλήρως.

Μεταξύ τέχνης και ψύχους

Καλησπέρα και πάλι.

Σάββατο, κατά τις 9 την βραδυνή.
Σκηνικό : Αραχτός , μπροστά στον υπολογιστή, παίρνω την ημερίσια μου δόση από youtube, έχοντας πλέον συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι η παρέα μου προτιμάει το

ώπα ήρθαν οι πίτες.. επιστρέφω..

μ'αρέσει αυτό το real time writing.. εκφράζεσαι πιό άμεσα, όσο άμεσο μπορεί να είναι ενα blog δηλαδή, από το να γράφεις ένα κείμενο, να το επεξεργάζεσαι για τυχόν ορθογραφικά ή/και συντακτικά ατοπήματα, μετά preview, ένα τελευταίο κοίταγμα και submit...
που μείναμε; α ναί.. καλό το κάψιμο, καλό και άγιο και τρισάγιο και μνημόσυνο, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί να διαθέσεις την αντικειμενικά καλύτερη μέρα ( νύχτα ) της βδομάδας μπροστά στο pc παίζοντας παιχνίδια. Αραχτός και γω λοιπόν στο pc σπίτι, διαβάζοντας ένα forum το μάτι μου έπεσε πάνω σε ένα θέμα για κάποιον "καλλιτέχνη" ονόματι Guillermo Vargas Habacuc, ο οποίος στο βωμό της τέχνης έδεσε ένα σκύλο στην έκθεσή του, και τον άφησε να πεθάνει της πείνας.
Το ψάχνω αυτή τη στιγμή στο google, καθώς σήμερα το πρωί ξύπνησα ακούγοντας αυτήν την ιστορία, από τον Terens Quick ,ο οποίος έλεγε ότι τελικά ο σκύλος δεν πέθανε σύμφωνα με δηλώσεις του καλλιτέχνη και τα ρέστα. O Terens, μάλιστα, δεν μπορούσε να δώσει την ιστοσελίδα στον αέρα γιατί ήταν λέει "δύσκολο" και όσοι ξέρουν από internet να το κοιτάξουν. Ναι, οκ.
Σύμφωνα με δηλώσεις του Vargas, ο σκύλος θα πέθαινε έτσι κ αλλιώς στο δρόμο. Αργότερα, ανασκεύασε την δήλωσή του, σε μια προσπάθεια να ερμηνεύσει και ο ίδιος, όπως φαίνεται, την τέχνη του. Ποιό το νόημα, τελικά;

Το παρακάτω link έχει μεγάλο ενδιαφέρον, περιέχει φωτογραφίες από την έκθεση

http://elperritovive.blogspot.com/

το χειρότερο όμως είναι, που υπήρχαν άνθρωποι που πήγαν στην έκθεση του, και πρέπει να τους άρεσε αυτό που είδαν, γιατί ο Vargas πήρε και βραβείο για την έκφραση της αρρώστιας του. Και όχι, δεν μπορώ να χαρακτηρίσω την μη- αντίδραση, ηλιθιότητα. Είναι κάτι χειρότερο, που συναντάμε σε πολλές εκφάνσεις της καθημερινότητάς μας. Είναι η απάθεια. Ένας σκύλος πεθαίνει αλυσοδεμένος και στον απέναντι τοίχο υπάρχει σκυλοτροφή. So fucking what ? Η tv έχει την δύναμη να μας καθηλώσει με την πιο ανούσια ανουσιότητα ( ωραία έκφραση) και εμείς αφήνουμε τα προβλήματά μας πίσω, των επωνύμων έχουν περισσότερο ενδιαφέρον, σίγουρα. " Πώς βάζει ρουζ η Αλίκη, ο Πάριος πώς χέζει" , καλά το είχε πει ο Πανούσης. Και εμείς.. χαλαρώνουμε. Βλέπουμε, δεν αντιδράμε. Συζητάμε, συζητάτε, συζητάνε, τι βγαίνει; Στεγνώνει ο στόμας μας και πάμε για νερό, στην καλύτερη.
Να'στε καλά.

peri zestis kai ydatwn

hairetw!!!
edw ola kala, opws ta xereis :p patrinozesti kai patrinygrasia ehei, oi mikroorganismoi stinoun xefrena parties stis mashales, me mia myrwdia ekkwfantiki, san ntavantouri tis DAP. erhetai kai i papariga ayrio, se mia ekdilwsi gia ton mpelogianni, to prwi..
alla logika to xereis:P pleon, i monadiki anasa drosias einai oi dyseis, ta iliovasilemata tis any-merwsis, tis me kathe tropo diladi metatropis tou politi se a-voulo wn.. kai gia na ginw pio sygkekrimenos, nai, mou ehoun leipsei ta reportaz paralias. nai, katargisi, EDW KAI TWRA, tis kleidarotrypas. zitw to TV control! perissoteres epiloges, kalyteri poiotita ihou, kai fysika allo oi 14`` tis 30hronis LG mou kai allo i sygkekrimeni optiki gwnia pou sou epivalletai apo to herouli tis portas. paropides sto mati, ws pote? ws pote palikaria tha vlepoume stena, skymmenoi sa malakes, mpanistir' sta skoteina ? delete stin kleidarotrypa, delete xero! kai kanena MOLTO den tha me kanei na allaxw apopsi.
Min xehname,allwste, oti i tileorasi symvallei stin anaptyxi hondropatheias. Na sou thymisw to SYN, pou ektos apo thetiko prosimo, kai an to deis kai pio anoihta, kai katalaveis tin ihitiki tou amartia (sin) ,ehei katantisei Sterisi Ylikis Noimosynis. To myalo skeftetai ellinika, i glwssa milaei greeklish kai to swma amerikanika. Ante vgale akri!
Zitw to deltio tou STAR, loipon, giati einai to monadiko deltio, pou vlepei ton politi me ta matia tou SUPERMAN!
Mesa apo ta rouha, me tin idia ikanotita kai syhnotita pou i thematologia tou mas vgazei apo ayta. I malakia einai protimoteri apo tin sovarofaneia, gia ton idio logo pou protimas tin klasiki coca-cola apo tin zero.
To ixeres,esy, oti o antiheiras kai o deiktis,enwmenoi, pou pisteyeis oti simainoun "ok", stin ellada i idia kinisi einai endeixi oti eisai gay, i oti thewreis tetoion (toiouton) ton synomiliti sou, enw stin gallia simainei "miden, anaxios" ;!
Paw gia banio, tha ta poume syntoma.