Χορεύοντας με τη Λήθη

00:00
Η μέρα άλλαξε,παρόλα αυτά η μόνη ορατή για μένα διαφορά,είναι στους δείκτες του ρολογιού.Ο επαναλαμβανόμενος ήχος τους, με συχνότητα ενός δευτερολέπτου μου τραβάει,για κάποιο λόγο,το ενδιαφέρον.Τους παρατηρώ,και για μια στιγμή χάνομαι στην δεξιόστροφη δίνη.Ξάφνικά,όλα πάνε τόσο γρήγορα..Για μια στιγμή,χαμένες σκέψεις ξεβράστηκαν στην επιφάνεια του συνειδητού μου - ή μήπωςήρθε στην επιφάνεια το ίδιο το υποσυνείδητο; Σαν μοναδικός θεατής σε αίθουσα κινηματογράφου,έβλεπα μπροστά μου το πρώτο σκίρτημα,στο δημοτικό,ένα σκύλο να ψυχοραγγεί στην άσφαλτο - Μαξ δεν τον φώναζαμε στη γειτονιά; - ,ένα χαστούκι που έφαγα (γιατί
άραγε;)από τον πατέρα μου.Και όχι μόνο.Μερικά πράγματα όμως,δεν αποτυπώνονται σε λέξεις.Οι εικόνες περνούσαν από
μπροστά μου ζωντανές,γεμάτες χρώματα,και ας ήτανβγαλμένες από το φέρετρο που τις είχα κλεισμένες τόσα χρόνια.Το μόνο που βλέπω τώρα,είναι οι δείκτες να χορεύουν στον ίδιο μονότονο ρυθμό - τακ , τακ , τακ - έλκονταςτις αναμνήσεις μου προς το κέντρο του ρολογιού.Δεν προσπάθησα να τις τραβήξω πίσω.
01:00
Το τακ-τακ αυτό,ακούστηκε διαφορετικά.Διστακτικό,μα ανυπόμονο,σαν να λέει "αν θέλεις άνοιξε,αλλά βιάσου"..Καλώστην..έχει κρύο έξω ε; παγωνιά..λογικό,κουτσοφλέβαρος έπιασε..θέλεις ένα κονιάκ;είναι ότι πρέπει..δεν θα σε
ζαλίσει,μην ανησυχείς..να ανάψω κανένα φως να βλεπόμαστε;εντάξει,αφού προτιμάς το σκοτάδι..και γω αυτή τη διάθεση
έχω αυτές τις μέρες..ταιριάζει με τον καιρό..έλα μέσα,έχω αναμένο τζάκι..χαίρομαι που σου αρέσει το σκοτάδι..έιναι πιο ειλικρινές από το φώς,δεν συμφωνείς; έχεις δίκιο,όταν κάτι λούζεται στο φώς,η μια πλευρά του μένει
πάντα αθέατη στην σκιά..και ενίοτε αυτή είναι η πιο σημαντική..γελάς..το ξέρω πως δεν με κοροιδεύεις..αλήθεια,ποιά είσαι;γιατί έπαψες να
μιλάς..χτύπησες την πόρτα μου,άρα γυρεύεις εμένα..πές μου λοιπόν..ή άσε με να δω το πρόσωπό σου..σε ξέρω;από πού
είσαι;από τα μέρη μας ή από αλλού;μίλα μου..προς τι αυτή η παρατεταμένη σου σιωπή..είσαι εδώ;Σηκώθηκε,αφήνοντας με να δώ ακαθόριστα το σχήμα του προσώπου της,παίζοντας με τις σκιές της χαμηλωμένης
πλέον φωτιάς.-Είμαι εδώ,εκ μέρους όσων έχουν μείνει πίσω,όσων δεν έκανες συνειδητά και των ονείρων που δεν θα
πραγματοποιήσεις.Την είδα,να βγάζει από το φόρεμα της ένα διπλωμένο κομμάτι χαρτί.-Ποιά είσαι;-Φώναζε με,Λήθη.Χορεύεις;Ένα βάλς λίγων δευτερολέπτων πριν χωριστούμε..Ύστερα,την είδα να μπαίνει στα τζάκι..και να χάνεται..Ξεδίπλωσα το χαρτί που είχα πλέον στα χέρια μου.. "Numquam obliviscaris"