Ολύμπικ Paignia

Να σου πω και κάτι;
Μιλάς για μέτρια παρουσία της Ελλάδας στους Olympic Games, είσαι κομμάτι απογοητευμένος
που μέχρι στιγμής έχουμε 0/2/1 μετάλλια - τόσα δεν είναι; - , θυμάσαι τα μεγαλεία των προηγούμενων αγώνων με τις συγκλονιστικές μεταδόσεις, τα πάνελ, τους δημοσιογράφους να μιλάνε για ελληνικό θαύμα, θυμάσαι που φούσκωνες από εθνική υπερηφάνεια και λες "γιατί έτσι φέτος ρε γαμώτο". Φίλε, σε καταλαβαίνω. Πες με μηδενιστή ή και μαλάκα, αλλά πραγματικά δεν έχουν μείνει και πολλά πράγματα σε αυτήν την χώρα να σε κάνουν υπερήφανο. Μια Γιουροβίζιον περιμένεις πώς και πώς, και την εθνική ποδοσφαίρου να ξανακάνει το θαύμα της ( γιατί στο μπάσκετ έχεις συνηθίσει να είσαι κοντά στους πρώτους και δεν σε συγκινεί ). Ξέφυγα χωρίς να το θέλω όμως, έχω την τάση, θα το δεις εν καιρώ.
Η σκέψη μου είναι λίγο κουβάρι, γιατί προσπαθώ να ζυγίσω μέσα μου, τα μετάλλια, τις επιτυχίες με την ντόπα. Και στην συγκεκριμένη ζυγαριά, τα σταθμά είναι 3. Το άλλο είναι το πραγματικό νόημα των Olympic Games και του αθλητισμού γενικά. Το ίδιο γαμώτο που λες εσύ το λέω και γω, μόνο που το δικό μου γαμώτο είναι για την δήλωση ενός προπονητή ξέρωγω τι ήταν, που είπε ότι πρωταθλητισμός χωρίς χημικά βοηθήματα δεν γίνεται, άρα να μην κατηγορούμε τους αθλητές που παίρνουν γιατι παίρνουν όλοι. Προκειμένου να γαμήσουν το σώμα και να αυξήσουν τις επιδόσεις τους, έτσι;
Και τί αξία έχει η πρωτιά, όταν δεν κερδίζει ο αθλητής αλλά η ουσία;
Έβλεπα, τον τελευταίο δρομέα της Jamaica χτές, στα 4x100, να φεύγει 30 μέτρα μπροστά από τους άλλους, και γελούσα. Γελούσα με αυτούς που σκίζονταν να τον φτάσουν ενώ αυτός έκανε τσιγκολελέτα. Ήταν αστείο, γιατί είναι ολοφάνερο πλέον ότι όλη αυτή η ιστορία με τους Olympic Games γίνεται για τα λεφτά, για τους σπόνσορες, για το κέρδος. Ποιό αρχαίο πνεύμα, ποιο εύ αγωνίζεσθαι. Πάνε αυτά. Πόσοι από αυτούς θα κατέβαιναν να αγωνισθούν για τον αθλητισμό και όχι για τους σπόνσορές τους; Αν το βραβείο, λέω τώρα, ήταν ένα κλαδάκι ελιάς και χειροκρότημα, θα δείχναν τον ίδιο ζήλο για διάκριση; Όχι βέβαια.
Τέτοιους αγώνες, αυτές τις διακρίσεις, δεν τις θέλω. Χίλιες φορές καθαροί αθλητές και ας βγούνε και τελευταίοι, η συμμετοχή και η προσπάθεια είναι αυτά που μετράνε στον αθλητισμό.
Οι Games, τέλος, θα έπρεπε να σταματήσουν, μάλλον όχι, οι αθλητές, σαν φορείς του Ολυμπιακού Πνεύματος (χαχα) θα έπρεπε να αποχωρήσουν σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τον πόλεμο στην Γεωργία. Το έκανε κανείς; Όχι.
Λεφτά.
Λεφτά.
Λεφτά.
Και κάτι που έμαθα πρόσφατα, σαν υστερόγραφο. Θυμάσαι το κοριτσάκι το 2004 με την φοβερή φωνούλα που τραγουδούσε Αρχαίο Πνεύμα Αθάνατο; Ε λοιπόν, το κοριτσάκι ήταν playback, η φωνή ανοίκει σε άλλο κοριτσάκι το οποίο - άτιμη κοινωνία του φαίνεσθαι - δεν ήταν, λέει, τόσο όμορφο όσο αυτό για να το βάλουν στην τελετή έναρξης.

Καλημέρα.