Evil under the cheese

Χτές το βράδυ είδα ένα όνειρο. Ήταν λέει, ανορεξικός ο Άγγελος και τον πιέζαμε να φάει.

Έτσι πήγα στο νετ καφέ που δουλεύει, ενώ ένα κακό προαίσθημα και μια τάση για εμετό με είχε κατακλύσει.. Πάνω στον πάγκο, βρήκα μια πίτσα, σχεδόν απείραχτη.. τα κομμάτια που έλειπαν τα είχαν βουτίξει κάτι πιτσιρίκια που παίζουν Lineage. Θεέ μου, δώσε μου δύναμη, είπα, και σιγοψιθύρισα την αρχαία μυστική προσευχή των pizza-lovers, που την γράψανε κάτι Ιταλοί μοναχοί το 1761.

"Πίτσα ημών, η εν της Ραβέννα, αγιασθήτω το μπέικον σου, ελθέτω η παραγγελία σου, φουσκωθέτω η ζύμην σου, ως εν το ζαμπόν και το τυρί. Την σάλτσα ημών την επιούσιαν, δος ημιν σήμερον, και άφες υμίν τα χρωστούμενα ημών, ώς και ημεις αφίεμεν τους πονοκοίλους ημών, και μη εισενέγκεις ημάς εις τυρασμόν, αλλά ρύσαι ημάς από του λιπαρού." .. ήταν τα μαγικά λόγια. Στράφηκα στον Άγγελο. Είναι αλήθεια λοιπόν.. Κάνεις δίαιτα.. μας εγκαταλείπεις? Φάε, σε παρακαλώ! Έλα..

- Όχι! Δεν θέλω να φάω ποτέ ξανά!
Η αδιαλλαξία του μου έδωσε στα νεύρα.

-ΦΑΕ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ, του λέω. ΦΑΕ, ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΣΤΗΝ ΤΡΪΨΩ ΣΤΗ ΜΟΥΡΗ!
-Δεν θέλω ρε.. σου είπα.. δεν πεινάω.. δεν έχω όρεξη.. ποτέ ξανά..
Με μια γρήγορη κίνηση τον αρπάζω και τον ακινητοποιώ, όπως κάνουμε με τους σκύλους που πρέπει να τους ταίσουμε χάπια, the hard way.

ΤΗΝ ΜΠΟΥΚΙΑ Η ΤΗΝ ΖΩΗ ΣΟΥ ΔΙΑΛΕΞΕ!
- Εμένα με ρωτάει κανεις;
Η ΠΙΤΣΑ ΜΙΛΑΕΙ!
- Ναι, δεν έχεις ξαναδεί πίτσα να μιλάει. Κρυώνω ρε μαλάκες, τι θα γίνει, μια ώρα μέσα έξω στο κουτί. Το ξέρετε ότι μου δημιουργείτε κόμπλεξ;
Λυπάμαι πολύ, της είπα. Ο Άγγελος, δεν θέλει με κανένα τρόπο να σε γευτεί.
- Γιατί δεν με δοκιμάζεις εσύ;
Ο πειρασμός ήταν μεγάλος..

Αλλά όχι.. κάτι μέσα μου έλεγε όχι. Η πίτσα άρχισε να αλλάζει χρώμα από το κακό της..
- Φάε με! Φάε με! Έχω μπέικον και μανιτάρια! Γιαμμμμμμμμ....
Όχι! Δεν μπορώ.. Είσαι του Άγγελου..
- Έλα.. καυτερή σάλτσααααααααααααααααααα...

ΕΙΜΑΙ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟΣ ΑΠΟ ΣΕΝΑ! ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΦΑΩ! ΠΟΤΕ ΤΩΝ ΠΟΤΩΝ.
...
χα.. δεν έχεις τίποτα να πεις ε; Σε έλιωσα, διαβολική πίτσα, εέε;
Ναι,έ;
Σοβαρά τώρα;

Ωραία.. υποθέτω λοιπόν ότι αφού σε έλιωσα, μπορώ και να σε πιώ..

Εσύ.

Μπροστά ο γκρεμός, αυτό που είναι πίσω δεν υπάρχει. Το ξέρεις. Σε ενδιαφέρει ο γκρεμός. Το άγνωστο. Η πτώση στην άβυσσο ή ο αόρατος διάδρομος που θα εμφανιστεί σαν από θαύμα, ή και όχι, κάτω από το τρεμάμενο "βήμα της πίστης". Ο Ιντιάνα Jones έγινε χωρίς να το θέλει, αλληγορικός. Ή μήπως ο άνθρωπος, έχει την τάση να διαμορφώνει τις έννοιες και τα μηνύματα με βάση τα προσωπικά του βιώματα; Τελικά, ο άνθρωπος παραδέχεται ως ωραίο μόνο ότι του θυμίζει κάτι δικό του. Για τον ίδιο λόγο που μας γοητεύει το άγνωστο. Είναι η κρυφή επιθυμία να ανακαλύψουμε το άγνωστο μέσα μας. Είναι το Βήμα μέσα στο άγνωστο που αν δεν το κάνεις θα συνεχίσει να σε γοητεύει, αλλά πρέπει να ξέρεις ότι το άγνωστο δεν τελειώνει ποτέ. Και όσο περπατάς στην αόρατη στενή γέφυρα μέσα στο άγνωστο, τόσο θα αρχίσεις να γοητεύεις ΕΣΥ, όσους μένουν πίσω. Η αόρατη γέφυρα είναι ο ίδιος σου ο εαυτός. Πόσο μακρυά μπορείς να φτάσεις; Είμαι εδώ.. στην άλλη άκρη με περιμένω. Ελπίζω μόνο, να μην είναι πολύ αργά..